Op vrijdag kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik voelde iets schoppen in mijn buik en toen heb ik een zwangerschapstest gedaan. Ik was erg geschrokken, maar
ik kon het aan niemand vertellen. Ik kom uit een Turkse familie en dit is buiten een huwelijk gebeurd. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik ben gaan googelen en kwam op de site van de Beschermde Wieg terecht. Daar heb ik contact mee gelegd.
Al snel werd er een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor een echo. Een vrijwilliger van de Beschermde Wieg was hierbij. Ik was toen rond de 35 weken zwanger. Na het weekend ben ik anoniem bevallen, dat heeft de Beschermde Wieg voor mij geregeld. Eerst wilde ik ook anoniem blijven, maar ik woon bij mijn moeder in huis en zij is erachter gekomen. Mijn moeder reageerde niet zoals ik had verwacht. Zij was positiever. Daarom ben ik van de anonimiteit afgestapt.
Het kindje zit nu in een pleeggezin, maar ik heb wel afstammingsgegevens achtergelaten. Daarnaast heb ik goed contact met de pleegmoeder en ga ik regelmatig op bezoek. Mijn moeder staat onverwachts erg achter het houden van het kindje en daarom heb ik besloten dat ik er zelf voor wil zorgen. Het is nu ongeveer twee maanden na mijn bevalling. Ik vind het wel erg jammer dat ik mijn kindje niet echt vanaf het begin heb meegemaakt.
De Beschermde Wieg en maatschappelijk werk helpen mij met het invullen van formulieren en zij regelen dat mijn kindje weer bij mij kan wonen. Ook helpen ze mij met het vertellen aan de rest van mijn familie. Ik ben heel bang om het aan hen te vertellen. Vooral voor de reactie van mijn broers, ik weet niet hoe ze gaan reageren. De vader van mijn kindje is niet meer in beeld. Hij weet wel dat hij een kind heeft, maar wil er niet voor zorgen.
Ik ben erg blij met alle hulp van de Beschermde Wieg. Ik heb vooral erg veel steun aan hen gehad, het heeft nooit als hulpverlening gevoeld.
Niemand wist van mijn zwangerschap af. Hoe langer ik wachtte, hoe groter mijn probleem werd. Drie maanden surfte ik het internet af en steeds kwam Beschermde Wieg naar boven. Uiteindelijk durfde ik te bellen. De medewerker luisterde, zag mij als mens en gaf me niet op mijn kop. Ze was echt bezorgd om me en wilde het beste voor mij en mijn kind.
Dat ik mijn geheim deelde was een grote opluchting. Ik stond er niet langer alleen voor.
Ik heb de Beschermde Wieg benaderd omdat ik mijn zwangerschap niet met mijn moeder durfde te delen, ik was ontzettend bang dat mijn moeder me uit huis zou zetten en dat zij heel erg boos zou worden. Toen ik op het punt van bevallen stond heb ik iemand van de Beschermde Wieg geappt, zij heeft toen het ziekenhuis benaderd en een uur later stond zij zelf naast mijn bed om mij te steunen. Ik voelde me ontzettend begrepen en wist dat er niet gelijk over mij geoordeeld werd, het voelde heel erg vertrouwd.
Een week na de bevalling heb ik een heel fijn gesprek gehad en daarna besloten om de stap te nemen om het mijn moeder te vertellen, ik kon het gemis niet meer aan. Mijn moeder was ontzettend geschrokken, maar is geen enkel moment boos geweest, ze vond het alleen heel erg dat ik alles zelf moest doorstaan, nadat ik het had verteld is onze band sterker dan ooit.
Ik heb besloten de adoptie ongedaan te maken en ga met hulp van mijn moeder mijn dochter zelf opvoeden. Zonder de Beschermde Wieg was mijn dochter waarschijnlijk nog een geheim geweest, ik ben hun zo ontzettend dankbaar voor al hun steun en voel me ontzettend begrepen.
Op een schaal van 1 tot 10 krijgt de Beschermde Wieg van mij een 10+.
Het is geweldig dat de vrijwilligers er zo voor je zijn, ik kon altijd bellen of appen. Er is voor alles begrip, maar ze geven wel hun eigen mening. En ben je het daar niet mee eens, dan is het ook oké.
Wij hebben beiden geen kinderwens, dus toen we erachter kwamen dat we al 35 weken zwanger waren, was onze eerste insteek adoptie. Hiervoor hebben we contact opgenomen met een instantie, maar deze instantie heeft erg veel fouten gemaakt. We wilden bijvoorbeeld de adoptieouders ontmoeten, zodat we zeker wisten dat ons kindje goed terecht kwam. Dit was volgens de instantie niet mogelijk. Daarnaast moesten wij direct na mijn bevalling een motivatiebrief opstellen met deze instantie, terwijl we dat al eens hadden gedaan. Toen bleek ook nog eens dat er al een brief met verkeerde informatie naar de Kinderbescherming was gegaan. Hierin stond bijvoorbeeld dat wij afstand wilden doen vanwege een krappe woonruimte, agressieve honden en een alcoholverslaving, terwijl wij gewoon twee slaapkamers hebben en twee kleine hondjes.
Moeder: ‘Ik had aangegeven dat ik wel eens had gedronken tijdens de zwangerschap, maar dat was omdat ik niet wist dat ik zwanger was en niet omdat ik verslaafd ben!’. Vader: ‘Toen al deze fouten gemaakt waren, dachten we: hoeveel komen er nog?’. We hadden de Beschermde Wieg al eens gezien op internet, maar we dachten dat het alleen om de kamers ging en daar hadden we geen vertrouwen in. We waren bang dat het kindje dan via het zwarte circuit op de markt kwam. Echter, er waren al zo veel fouten gemaakt, dus toen hebben we maar gewoon gebeld voor informatie.
De Beschermde Wieg is de eerste instantie die ons echt heeft geholpen. Zij hebben ons aan het denken gezet, gevraagd waarom we het kindje niet zelf willen opvoeden en geholpen met bedenken hoe we dit dan in ons leven konden passen. Moeder: ‘Ik wilde onze baby afstaan zodat ze een betere start kon maken, maar als instanties zo veel fouten maken, dan kan ik ze beter zelf maken, maar dan zijn ze wel met liefde gemaakt’. Omdat het adoptieproces al gestart was, waren er vanuit de jeugdzorg een aantal voorwaarden waar we aan moesten voldoen.
De Beschermde Wieg heeft ons hiermee geholpen: het zoeken van kraamhulp op korte termijn, het inrichten van de babykamer, het bellen van advocaten en het leren hoe je eigenlijk vader en moeder moet zijn. Op voorhand waren we erg sceptisch, maar de Beschermde Wieg is veel meer dan een organisatie met een kamer waar je je kind kan achterlaten. De Beschermde Wieg is een organisatie die meer geeft om de mensen dan om het halen van een bepaalde doelstelling. Zij kijken naar de persoon in kwestie en gaan een stapje verder dan ieder ander.
Ik ben er net achter dat ik al 37 weken zwanger ben. Het was niet gepland. Als ik het op mijn werk vertel ben ik mijn baan en huis kwijt. Dan kunnen wij ons kindje niet zelf opvoeden, kunnen jullie ons uitleggen wat de mogelijkheden zijn voor ons. Op straat leven met een baby kan niet.
Na een mooie veilige bevalling bleek dat, na overleg en uitleg door de Beschermde Wieg, mijn huisbaas en werkgever toch een oplossing wilden bieden voor ons. En wij zorgen nu zelf voor onze dochter en wonen inmiddels in een eigen appartement. Zonder tussenkomst van Beschermde Wieg was dat ons niet gelukt.
Ik heb een verleden met misbruik, incest en verschillende zwangerschappen. De eerste keer dat ik zwanger was, was ik bijna 13 jaar oud. Ik wist niet dat ik zwanger was. Op weg van school naar huis kreeg ik opeens enorme pijn. Ik besloot te stoppen en achter een boom te gaan zitten. Daar ben ik bevallen. Mijn dochter heeft heel even geleefd en is daarna gestorven. Ik heb haar bij de boom begraven. Ik heb niemand iets verteld.
De tweede keer dat ik zwanger was, was ik bijna 16 jaar oud. Ik wist niet waar ik heen moest, maar wilde het kind wel graag houden. Maar waar kon ik heen, zonder dat mijn ouders het wisten? Ik zocht naar mogelijkheden om het te verbergen, maar de Beschermde Wieg bestond nog niet. Het tehuis voor ongehuwde moeders ging via de huisarts en dat was ook de huisarts van mijn ouders. Andere hulpinstanties heb ik ook nooit ingeschakeld, ik vertrouwde niemand. Ik had ook het idee dat meer mensen wisten wat er gebeurde bij ons thuis en wat er nu aan de hand was, maar niemand deed wat. Ik heb het destijds niet aan mijn familie verteld, maar op een gegeven moment zagen ze mijn buik dikker worden. Zij hebben het toen ‘opgelost’, zodat het geheim niet naar buiten kwam. Gelijk na mijn bevalling is mijn kindje afgenomen. Ik wist niet eens of het een jongetje of een meisje was. Voor mijn familie is het nooit gebeurd; zij wilden er niks over zeggen wanneer ik ernaar vroeg. Ik had heel graag de regie willen houden over mijn eigen leven, ik had het kindje wel willen houden. En zo niet, dan wist ik in ieder geval waar ze waren. Ik denk dat mijn kinderen niet eens weten dat de ouders die ze hebben niet hun echte ouders zijn.
In de periode hierna ben ik van huis weggelopen en heb ik op straat geleefd. Ik ben verslaafd geraakt, afgekickt, weer verslaafd geraakt en weer afgekickt. Ook ben ik vaak opgenomen geweest in de psychiatrie. Uiteindelijk kwam ik terecht in een gespecialiseerde kliniek. Daar hadden ze vaker gehoord van mensen die zwanger waren geraakt door incest. Na altijd te hebben gedacht: “Ik heb gefaald, want ik heb mijn kind in de steek gelaten”, vond ik eindelijk herkenning.
Via Fiom ben ik in contact gekomen met andere vrouwen die (deels) hetzelfde hebben meegemaakt. We dachten “Wat gaan wij zelf doen voor andere vrouwen?” en hebben toen een boek geschreven. Daarna heeft Barbara contact opgenomen met mij.
Doordat ik de Beschermde Wieg kon helpen had ik het idee dat ik mijn ervaring om kon zetten in iets positiefs. Ik had het gevoel dat ik werkelijk een verandering kon maken voor de moeders en kinderen ‘na’ mij, zodat zij niet met dat onbestemde gevoel blijven zitten.
Toen ik zwanger was, was de Beschermde Wieg echt de uitkomst geweest. Veilig en anoniem bevallen, regie over mijn leven. De Beschermde Wieg.
Stichting Beschermde Wieg is volledig afhankelijk van giften om kwetsbare moederen en baby’s in nood te kunnen blijven helpen en ondersteunen. Wij zijn heel dankbaar en blij met een ieder die onze stichting een warm hart toedraagt.
Help ons mee, dat kan op verschillende manieren.
